15 Redenen waarom je onveilig gehecht kan zijn als je een fijne jeugd hebt gehad

Welke redenen zijn het?

1. Een ouder heeft een burn-out gehad
2. Een ouder heeft zelf een trauma meegemaakt
3. Een ouder heeft een depressie gehad
4. De manier van opvoeden
5. Presteren
6. Het was belangrijk wat de buitenwereld vond
7. Plotseling boos worden
8. Een ouder heeft moeite met emoties
9. Een ouder was zelf angstig
10. Een ouder maakte veel highs en lows mee
11. Ouders hadden onderling veel ruzie
12. Je ouders zijn zelf bang voor emotionele verbinding
13. Het beeld dat je niet verwend mocht worden
14. Te veel van je verwachten voor je leeftijd
15. Emotioneel té volwassen verwachtingen

Ik had zelf ook nooit verwacht dat ik onveilig gehecht was, omdat ik een hele goeie band heb met mijn ouders. Omdat ik altijd het beeld had dat ik echt een hele fijne jeugd had en nog steeds voor een heel groot deel.

Dus ik was echt heel erg verbaasd toen ik meer hierover leerde en vooral meer over de meer subtiele vormen. Want als je al wat meer over hechtingsstijlen hebt gelezen, dan kan het heel goed zijn dat je hebt gelezen dat kinderen die mishandeld worden bijvoorbeeld onveilig gehecht zijn. En dat is zeker waar.

Maar dat is ook een heel extreme vorm ervan terwijl een onveilige hechtingsstijl al veel eerder kan ontstaan. En dan nog steeds ook heel veel impact heeft op je leven, op hoe je over jezelf denkt, op je relaties en hoeveel liefde je jezelf toestaat en hoe je daarmee omgaat.

Het is zo waardevol om te weten waar dat nog meer vandaan kan komen en dat het ook echt zo kan zijn dat je onveilig gehecht bent, ook als je een hele goede band met je ouders of een fijne jeugd hebt gehad. Omdat het er absoluut niet om gaat of je ouders het goed of niet goed hebben gedaan, want ze hebben hun best gedaan. Dat doen alle ouders. Alle ouders doen hun best en het kan nog steeds zijn dat dat niet was wat jij nodig had.

En daar kunnen een heleboel redenen voor zijn. Dus laten we daar even 15 in ieder geval langsgaan. Er zijn er echt oprecht nog meer, anders wordt deze blog wel heel lang, maar er zijn een heleboel redenen.

 

Reden #1 voor een onveilige hechtingsstijl: een ouder heeft een burn-out gehad

En de eerste, laten we er gewoon meteen ingaan, is als je ouder bijvoorbeeld ergens in de tijd dat jij klein was en thuis woonde een burn-out heeft gehad, dan kan dat al heel veel impact hebben en zorgen voor een onveilige hechtingsstijl. Dus wat dat kan doen en als  die ouder een burn-out heeft, dan is die overwerkt, dan zal die zelf ook veel stress en spanning voelen, hij of zij, en daardoor ook minder ruimte hebben voor jou. Minder ruimte voor jou emotionele behoeften. Het is dan gewoon al heel gauw teveel en dat ligt niet aan jou als kindje. En dat ligt dus ook niet aan jouw ouder die in een burn-out zit.

Als iemand een burn-out heeft, dan is je systeem gewoon een beetje op ofzo of die is eigenlijk een soort van op hol geslagen. En dan heb je gewoon weinig ruimte voor andere dingen.

Dat voelen kinderen aan. Zeker hoe jonger je bent, hoe meer je dat aanvoelt. Maar eigenlijk ook nog als je tiener bent, voel je dat ook heel erg aan. En als er dan dus niet op jouw emotionele behoeften in kan worden gegaan op een liefdevolle, veilige en consistente manier, dan kan dat ervoor zorgen dat je een onveilige hechtingsstijl toch ontwikkelt. Zelfs als die ouder voor de burn-out wel heel liefdevol, warm en consistent was. Dus dat wat de eerste.

 

Reden #2 voor een onveilige hechtingsstijl: een ouder heeft zelf trauma meegemaakt 

De tweede is; het kan zijn dat jouw ouders zelf trauma hebben meegemaakt in hun jeugd of misschien al ouder. Het kan zijn dat ze een kindje hebben verloren, bijvoorbeeld miskraam hebben gehad. Uit onderzoek komt dat dat ook echt kan leiden tot een onveilige hechtingsstijl van het kind bijvoorbeeld wat daarna komt, omdat dat trauma nog niet verwerkt is. Als het trauma wel verwerkt is, hoeft dat geen impact te hebben. Maar als het trauma nog niet verwerkt is, dan draagt de ouder dit dat bij zich en dan kan dat echt impact hebben op jouw hechtingsstijl. De mate waarop het veilig voelt voor jou om je te hechten aan die ouder.

Dus de eigen trauma van de ouder, ook al weet je niet eens precies wat dat was en werd er niet over gesproken en deed ouder heel erg zijn of haar best om zich groot te houden en sterk te houden. Als die niet verwerkt is geweest dan heeft die absoluut wel invloed kunnen hebben op je hechtingsstijl.

 

Reden #3 voor een onveilige hechtingsstijl: een ouder heeft een depressie gehad 

De derde heeft daar ook een beetje mee te maken. Als een ouder een depressie heeft gehad, dan geldt precies hetzelfde als met burn-out. En misschien nog wel meer dat je niet erop vertrouwt en kan vertrouwen dat die ouder er voor je is en jouw emotionele behoeften kan aanvoelen en daarop in kan gaan op een liefdevolle, warme en consistente manier.

Want die ouder voelt zich natuurlijk echt zo leeg en zo kwetsbaar op een bepaalde manier dat daar gewoon heel weinig ruimte is. Wat dus heel onveilig kan voelen voor een kindje.

En nogmaals, het is niet dat die ouder wat fout doet of dat je geen depressie mag hebben. Maar als dat gebeurt en vervolgens wordt dat bijvoorbeeld niet goed verwerkt of er wordt niet op de juiste manier met het kind erover gepraat en dat verwerkt, dan kan dat absoluut ook invloed hebben op je hechtingsstijl en kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat je het gevoel hebt dat jij moet voorkomen dat iemand in een depressie raakt, dat een partner in een depressie raakt omdat als dat gebeurt, dan worden jouw behoeften helemaal niet meer vervuld.

Dat is waarom het zo lastig is zeg maar. Als kind zijn we natuurlijk volledig afhankelijk van onze ouders. En moeten die onze behoeften vervullen, want dat kunnen we oprecht nog niet zelf. Zowel onze emotionele als fysieke behoeften. Als we volwassen zijn, kunnen we dat wel. Maar het kan heel goed dat dan de wonden van vroeger worden getriggerd, waardoor het voelt alsof dat niet zo is. Dus wat je dan bijvoorbeeld ziet is dat als je partner zich down voelt of even door een moeilijke periode heen gaat, dat dat voor je al heel triggerend is en heel eng is omdat dat dus weer van alles naar boven haalt eigenlijk van vroeger.

Maar het kan dus absoluut ook zorgen voor een een onveilige hechtingsstijl als een ouder een tijd depressief is geweest of misschien periodes depressief is geweest, zelfs als ze daarbuiten echt een hele goede ouder waren.

 

Reden #4 voor een onveilige hechtingsstijl: de manier van opvoeden

De vierde is de manier van opvoeden. Deze heeft wel echt heel veel invloed en hierbij is het dus ook niet zo dat je ouder het expres fout heeft gedaan. Er zijn gewoon, zeker in het verleden, manieren geweest van opvoeden waarvan mensen echt dachten van dit is dé manier om mijn kind voor te bereiden op de wereld en dit is wat ik moet doen, bijvoorbeeld een autoritaire manier van opvoeden.

"Je moet gewoon luisteren naar wat ik zeg, want ik bepaal wat er gebeurt, want dat is later ook zo. Dan moet je ook gewoon luisteren naar een baas bij je werk".

Dat is een een voorbeeldje van een autoritaire opvoeding.

Het blijkt uit onderzoek dat autoritaire opvoeding ook absoluut leidt tot onveilige hechtingsstijl en kan tot eigenlijk allemaal van de onveilige hechtingsstijlen leiden.

Dus je ouder kan een opvoeding stijl hebben die ze heel vaak ook weer door hebben gekregen van hun eigen ouders. Zo zijn zij gewoon ook opgevoed en dan weet je ook gewoon niet beter. Dus in de volledige overtuiging dat dit was wat goed was voor jou. En dat was het dan uiteindelijk niet. En dan kan het absoluut leiden tot een onveilige hechtingsstijl.

 

Reden #5 voor een onveilige hechtingsstijl: presteren

De volgende, nummer 5, is presteren.

Het kan zijn dat je uit een gezin komt waar presteren belangrijk was, of dat nou echt letterlijk was in sport of op school, of dat je thuis het gevoel had dat jij altijd happy moest zijn of dat je altijd gezellig moest zijn of dat je altijd op je best moest zijn. Dat is ook een vorm van presteren en dat kan ervoor zorgen dat je het gevoel hebt dat jij er eigenlijk niet echt toe doet en wat jij wil en wat jij nodig hebt, alleen maar wat je doet qua presteren dus je prestatie staat eigenlijk gelijk aan jou zelf aarde. Zonder dat je presteert voel je dat je niks waard bent. Is natuurlijk absoluut niet zo. Maar zo voelt het als er heel veel aandacht is geweest op presteren.

Wat hier heel vaak mee samengaat, is dat mensen, ouders die heel erg gefocust zijn op prestatie, moeite hebben om alle emoties er te laten zijn en echt emotioneel te verbinden. Dus die twee dingen gaan dan samen, dus je hebt aan de ene kant het gevoel van ik doe er niet echt toe, tenzij ik het goed doe, tenzij ik presteer. En tegelijkertijd heb je ook het gevoel dat jouw frustratie daarover bijvoorbeeld over al jouw emoties er niet mogen zijn, dat je ouders daar niet echt helemaal voor openstaan.

En dat kan heel veel invloed hebben op je hechtingsstijl. Want dit is eigenlijk hoe een hechtingsstijl ontwikkelt. Als ouders op een liefdevolle, veilige, warme, consistente manier ingaan op jouw emotionele behoeften, dat is hoe je een veilige hechtingsstijl ontwikkelt. Maar als dus de focus heel erg ligt op presteren, dan is er heel weinig ruimte voor dat emotionele deel en voor gewoon het mens zijn.

Dat kan je heel veel brengen. Het kan je echt heel veel brengen dat er zoveel focus is geweest op prestatie en het kan ervoor zorgen heel succesvol bent geworden in sport of in je werk of in alle andere gebieden zeg maar van je leven. Dus het is niet alleen maar fout, maar het kan wel absoluut betekenen dat jij iets gemist hebt wat heeft gezorgd voor een onveilige hechtingsstijl, waardoor je daarmee nu vooral in je relaties daar tegenaan loopt.

 

Reden #6 voor een onveilige hechtingsstijl: het was belangrijk wat de buitenwereld vond 

De volgende, en die hangt een beetje samen presteren, is altijd in jouw gezin of in ieder geval één van je ouders belangrijk was wat de buitenwereld vond. Dat kan ook echt heel erg invloed hebben. Dat kan ervoor zorgen dat jij het gevoel dat je altijd aan een soort set van regels moet voldoen die ook steeds herschreven worden zonder dat je het doorhebt dat ze herschreven worden. Want je ouders vinden dit maar anderen vinden dat weer. En dat kan zo verwarrend zijn omdat je daarmee eigenlijk elke keer niet vertrouwt op jezelf dat wat uit jou zelf komt gewoon goed is, goed is zoals het is en geaccepteerd wordt.

Dus je bent de hele tijd op zoek naar acceptatie van de buitenwereld. En dit leidt vooral tot angstige hechtingsstijl en tot een gedesorganiseerde hechtingsstijl. Je bent dan de hele tijd aan het pleasen kan het zelfs zijn, maar in ieder geval je aan het aanpassen om te zorgen dat je een goede indruk maakt, dat je geaccepteerd wordt door de buitenwereld. Waardoor je eigenlijk niet heel erg een sense of self ontwikkeld dus een zelfbewustzijn van:

"he, ik ben gewoon goed. Precies zoals ik ben. En ik zal altijd geaccepteerd worden door de juiste mensen, door te zijn wie ik ben".

De focus ligt heel erg aan de buitenkant en als er daarbij dus geen aandacht is voor de emoties en de behoeften van een kind, wat ook heel vaak samengaat, dan kan dat echt heel veel invloed hebben op je hechtingsstijl en ervoor zorgen dat je dus de hele tijd op zoek bent naar bevestiging van anderen dat wat je doet goed is, dat jij als persoon goed bent. En dat is dat is heel frustrerend en heel vermoeiend.

 

Reden #7 voor een onveilige hechtingsstijl: plotseling boos worden 

De volgende is plotseling boos worden. En het kan zijn dat je een ouder hebt die echt heel lief is en op momenten ook heel geduldig kan zijn, maar ook zomaar uit het niets boos kan worden als diegene een zware dag heeft gehad op werk of als er bij die ouder wat getriggerd wordt.

Dit is voor een kindje super duper onveilig, want wat een kindje nodig heeft is consistentie en voorspelbaarheid. Want daar zit veiligheid in.

En als dus een ouder onverwacht boos kan worden, dan is die voorspelbaarheid en inconsistenties gewoon weg. En dan zie je dus heel vaak dat de kindjes constant op zoek zijn naar "wat moet ik doen om het te voorkomen? Hoe moet ik me aanpassen?".  Want tussen 0 en 7 heb je heel erg het gevoel, zeker als je zo'n 4 5, 6 7 bent, dat alles jouw schuld is.

En dat is een hele normale fase van ontwikkeling omdat als iets aan jou ouder zou liggen, dan zou dat dus betekent dat je machteloos bent en daardoor onveilig bent. Want jouw ouder moet voor jou zorgen, dus je ouder moet altijd veilig zijn. Het klinkt heel gek voor een volwassen brein, maar dit is gewoon hoe een kind brein werkt. Je ouder kan eigenlijk niks fout doen op die leeftijd. Alles ligt aan jou, want als het aan jou ligt dan kan jij tenminste je aanpassen of iets veranderen waardoor je wel weer veilig bent.

Dus het is onmogelijk voor een kindje om te denken: "maar mijn ouder heeft gewoon een zware dag gehad op werk". Of "O, maar mijn ouder heeft een burn-out". Zelfs als het wordt uitgelegd is het nog heel erg moeilijk voor een kindje, zeker een jong kindje, om echt te zien en te geloven dat het gedrag van de ouder totaal niks te maken heeft met het kindje.

Als dan een ouder plotseling boos wordt, uit het niets boos werd, onverwacht boos wordt, dan is dat kindje de hele tijd op zoek naar: "Maar wat moet ik doen? Hoe moet ik me gedragen? Hoe moet ik zijn om te zorgen dat die ouder niet boos wordt?".

Je gaat je constant aanpassen en dat zorgt voor heel veel angst en spanning, waardoor je dus ook bang wordt voor die ouder. En dat is de bron eigenlijk van veiligheid en liefde. Dat zou de bron moeten zijn van veiligheid en liefde. En dat maakt dat dat heel onveilig voelt. En dit leidt heel vrij direct tot de gedesorganiseerde hechtingsstijl, waarbij je dus bang bent voor de bron van liefde omdat die op elk moment boos kan worden. En je kan het niet voorspellen. En dat heel onveilig.

 

Reden #8 voor een onveilige hechtingsstijl: ouder heeft moeite met emoties 

Volgende reden is dat je ouders of een ouder misschien zelf veel moeite heeft met emoties en dat kan zijn emoties tonen, emoties voelen, überhaupt voelen wat er aan de hand is in hun zelf. Dat zie je heel veel bij een vermijdende hechtingsstijl want je ouders hebben ook gewoon hechtingsstijlen.

En mensen met een vermijdende hechtingsstijl en dus ook ouders die vinden het heel moeilijk om hun emoties toe te laten, om überhaupt te kunnen onderscheiden wat ze voelen. Voor sommige mensen met een vermijdende hechtingsstijl, die kunnen gewoon het verschil tussen verdriet en woede heel moeilijk voelen bijvoorbeeld. En alles voelt onder druk. Maar omdat ze dus zelf heel veel moeite hebben met gevoelens en heel eng en overweldigend voelen, zullen ze dat ook op wat voor manier dan ook communiceren naar jou.

En het kan zijn dat ze dat gewoon zeggen: "stel je niet zo aan. Doe niet zo dramatisch. Doe niet zo gevoelig. Je gaat toch niet huilen? Je bent toch geen mietje?".  Dat soort dingen is het heel duidelijk afkeuren van van emoties.

En het kan zijn dat ook een beetje een stilzwijgend ongemak is. Dus ze wilden wel al jouw emoties laten zijn, maar ze hadden er gewoon echt heel veel moeite mee. Of ze keurde het stilzwijgend af. Ze trokken zich terug. Ze trokken liefde en aandacht terug op het moment dat jij het juist eigenlijk heel erg nodig had. Op momenten dat je heel, heel boos was of heel bang was of heel verdrietig was, had je juist eigenlijk een ouder nodig die naast je zat en zei:

"hé, Ik ben er. Ik blijf. Alles wat je voelt, laat het er maar zijn. Ik blijf bij je".

En er zijn veel ouders van de generatie boven ons, dus van de generatie van onze ouders, die dat gewoon echt niet kunnen en die dat nooit hebben geleerd en zelf dus echt moeite hadden met emoties voelen en uit.

 

Reden #9 voor een onveilige hechtingsstijl: een ouder was zelf angstig

Het kan ook zijn dat je ouders zelf angstig waren en heel veel zorgen maakten en aan het piekeren waren, wat er ook voor zorgt dat ze weinig ruimte hebben voor jou en voor jouw behoeften en wat jij nodig hebt.

Als zij heel veel in hun hoofd zitten, dan gaan kinderen al gauw de conclusie trekken: "oh, mijn ouders zijn er niet. Die hebben belangrijke dingen aan hun hoofd, dus ik zorg wel voor mezelf of ik hou mijn behoeftes wel in, of ik onder druk die wel". En het voelt heel onveilig voor een kind als daar weinig ruimte voor is. Dus het kan een ouder zijn, echt heel graag heel goed wil doen en misschien juist daarom zich heel veel zorgen maakt, heel veel piekert, maar juist daardoor eigenlijk een soort van niet thuis voelt voor een kind.

En dat kan zorgen voor een angstige hechtingsstijl, maar het kan ook zorgen voor  een vermijdende hechtingsstijl dat je denkt: "nouja, er is geen ruimte voor mijn behoefden, dus ik heb wel geen behoefte".

 

Reden #10 voor een onveilige hechtingsstijl: een ouder maakte veel highs en lows mee 

Het kan ook zijn dat je met een ouder of je ouders heel veel highs en lows meemaakte. Momenten dat het heel goed ging en dat jullie heel erg intens met elkaar omgingen en het heel fijn was en jullie enorm kunnen lachen en het heel close voelt.

En dat er ook echt wel momenten waren dat jullie heel veel ruzie hadden en al heel moeizaam ging. En wat er dan kan gebeuren als dat je een soort van verslaafd raakt aan die highs en lows.

Je bent heel erg gewend dat na een high, altijd weer een low komt en andersom. En dat zorgt voor een bepaald hormonencocktail die voor stresshormonen zorgt die dan heel betrouwbaar of vertrouwd gaan voelen en waar je dan eigenlijk naar op zoek blijft in je relatie.

En dit zie je heel vaak in de gedesorganiseerde hechtingsstijl dat je zo een beetje verslaafd aan bent aan die highs en lows, dat je lichaam gewoon verslaafd is aan stresshormonen.

 

Reden #11 voor een onveilige hechtingsstijl: ouders hadden onderling veel ruzie 

Het kan ook zijn dat je ouders veel ruzie hadden onderling. Dus niet eens met jou of boos werden op jou, maar gewoon onderling veel ruzie hadden en dat jij het gevoel had dat je daar een soort van mediator moest zijn waardoor je al veel te volwassen was op een veel te jonge leeftijd.

Maar ook gewoon die chaos en de spanning en de emoties. Als kind neem je dat heel erg op, voel je dat heel erg duidelijk en ook dat leidt vaak tot een gedesorganiseerde hechtingsstijl. Hoe intenser de emoties waren tijdens de ruzies, hoe sterker dat geld. Maar eigenlijk als er al heel regelmatig ruzie was in huis, dan is de kans op een gedesorganiseerde hechtingsstijl zeker aanwezig.

Als ouders juist ook veel afwezig waren, dus bijvoorbeeld heel hard werkten en je zag ze eigenlijk heel weinig, kan het absoluut leiden tot onveilige hechting.

En dat kan zowel tot vermijdend als angstig lijden. Dus het ene kind klampt zich dan juist heel erg vast. Het andere kind denkt: "oké, ik doe er blijkbaar niet toe. Ik zorg wel dat ik mezelf vermaak".

Dus als je ouders heel hard werkten en verder eigenlijk wel heel erg er voor je waren of zo goed als ze konden, kan het toch echt zorgen voor een onveilige hechtingsstijl.

 

Reden #12 voor een onveilige hechtingsstijl: je ouders zijn zelf bang voor emotionele verbinding

Als je ouders zelf bang zijn voor emotionele verbinding, dan voel je dat als kind absoluut.

Het moment van emotionele verbinding is echt een moment wat je kan voelen. En als dat gebeurt en je ouder is daar bang voor omdat ze dat zelf bijvoorbeeld ook hebben meegekregen van hun ouders, dan kan het zijn dat ze verstarren. Dus dat je dat voelt.

Kan ook zijn dat ze ineens boos worden uit het niets en je wegduwen, fysiek of gewoon emotioneel omdat ze een ongemakkelijk gevoel krijgen wat ze niet helemaal kunnen plaatsen. En dit zie je vaak bij gedesorganiseerde hechtingsstijl, dat dat door wordt gegeven keer op keer op keer.

Dus dan wil heel graag de verbinding, maar op het moment dat het er is, ben je er bang voor omdat er eigenlijk elke keer iets gebeurde wat je niet helemaal kon plaatsen als kind. En als dat dus niet geheeld wordt, dan weet je niet waarom. Maar je bent bang voor verbinding en elke keer als die verbinding er is of je doet iets wat eventueel leidt tot die verbinding, dan schrik je. En dan creëer je eigenlijk weer afstand omdat je niet dat moment mee wil maken dat de ander zo schrikt of afstand neemt.

 

Reden #13 voor een onveilige hechtingsstijl: het beeld dat je niet verwend mocht worden

En we zijn er bijna, 13de. Het beeld dat je niet verwend mocht worden. Heel veel ouders van dus de generatie boven ons hebben dat soort van meegekregen als een soort algemene opvatting van je mag absoluut geen verwend kind hebben en dat zorgt voor een soort van opvoeding die er ook voor zorgt dat ouders bijvoorbeeld zeggen:

"Je moet ze niet te veel knuffelen, je moet ze niet te veel geven. Je moet altijd een beetje inhouden". 

Wat ervoor zorgt dat het kind altijd het gevoel heeft dat het moet werken en presteren en van alles moet doen en aanpassen om liefde te krijgen.

Terwijl nu komt uit onderzoek dat het zo belangrijk is om kinderen echt gewoon te geven wat ze willen en nodig hebben en ze daarin te kunnen laten ontspannen, dus niet ze ervoor te laten werken. Want nee, dat leidt helemaal niet tot verwend zijn. Er is niet zoiets als te veel, te veel verbinding en op een moment dat kinderen een verbinding missen met hun ouders is juist het moment dat ze heel veel aandacht gaan vragen. Dus dan denken ouders: "Shit, ze is verwend aan het worden, want ze wil de hele tijd aandacht (zij of hij). Dus ik moet nog minder aandacht geven".

En dan gaat het kind alleen maar meer aandacht vragen omdat wat het eigenlijk wil is verbinding, is echt, oprecht een verbinding met een ouder. En als 'ie dat niet kan krijgen, want dan probeert hij aandacht te krijgen, is het die dat beeld van niet verwend worden zorgt er echt voor dat je een soort van hele verkeerde afslag neemt als ouder met de beste bedoelingen, want je wil dat je kind geaccepteerd wordt in de maatschappij.

 

Reden #14 voor een onveilige hechtingsstijl: te veel van je verwachten voor je leeftijd 

De één na laatste is te veel van je verwachten voor je leeftijd. Dus elke leeftijd heeft bepaalde dingen die je wel en niet kan, zowel emotioneel als fysiek. Maar de fysieke dingen zien we heel vaak als ouders. Maar de emotionele dingen zijn heel moeilijk te onderscheiden. Wat je vaak ziet bij ouders die hier te weinig van weten en eigenlijk de laatste tien, twintig, dertig jaar komt daar pas echt veel meer informatie over dus onze ouders wisten daar heel weinig van.

Het wordt steeds duidelijker wat je wel en niet kunt verwachten aan bijvoorbeeld kinderen die 2, 3 4 zijn. Die kunnen soms al heel soort van volwassen overkomen. Of het laten lijken alsof ze heel veel kunnen emotioneel gezien, maar die kunnen bijvoorbeeld hun emoties totaal niet onder controle houden, want hun hersenen zijn er nog niet genoeg voor ontwikkeld. Ze kunnen ook niet niet slaan of niet bijten, zelfs als ze dat echt niet willen.

Maar als je dus de hele tijd wordt geshamed voor het feit dat je dat doet, dat je bijt, dat je slaat, dat je boos wordt, dan kan je het gevoel krijgen dat je echt een heel slecht persoon bent, waardoor het heel moeilijk wordt om je over te geven in een relatie, waardoor je dus echt onveilig gehecht wordt en de overtuiging aanneemt: "Ik ben een slecht persoon en ik ben zelfs gevaarlijk".

 

Reden #15 voor een onveilige hechtingsstijl: emotioneel té volwassen verwachtingen 

De laatste is ook dus emotioneel te volwassen verwachtingen, in de zin dat het kan zijn dat je juist het gevoel dat je een hele goede band met een ouder, maar dat die gestoeld is op het feit dat jij een soort van adviseur of therapeut voor een van je ouders was. Het kan zijn dat een ouder vaak met huwelijksproblemen naar je toekwam, of met problemen uit hun eigen leven en daar met je over praten.

En het kan een heel innige band gevoel geven. En tegelijkertijd kan het zorgen voor een onveilige hechting, omdat je te veel verantwoordelijkheid krijgt voor je leeftijd. Dus dat kan zowel voor de vermijdende hechtingsstijl zorgen, omdat het dan overweldigend voelt, omdat je je eigenlijk verantwoordelijk voelt voor de problemen van je ouder. En dat is echt verkeerd om. En dat kan ook voor een angstige hechtingsstijl zorgen, dat je dus heel erg gaat pleasen en heel erg je best gaat doen om alles maar op te lossen voor een ouder.

 

Het is zo waardevol om dit te weten 

Zo, dit waren er vijftien. Ik ging er even snel doorheen, want deze blog is uiteindelijk toch nog lang geworden. Maar het is zo waardevol om te weten dat er dus heel veel verschillende redenen zijn waarom je toch onveilig kan zijn. Zelfs als je een fijne band met je ouders betekent niet dat ze iets fout hebben gedaan en ook niet dat je die band niet meer mag hebben ofzo.

Als je meer wil weten over de hechtingsstijlen, kun je hier naar de blog over de vier verschillende hechtingsstijlen en uberhaubt: Wat is een hechtingsstijl? Kun je naar dit filmpje kijken.

Als je wil weten welke hechtingsstijl jij misschien dominant hebt? Want we hebben altijd alle vier een beetje. Dan kan je de quiz doen, die vind je hier.

Zoals altijd: Jij bent alle liefde waard. Wat je ook maar heb meegekregen of bent gaan geloven in je opvoeding.

Liefs,
Paulien