5 redenen waarom je weinig voelt in je relatie

Welke 5 redenen zijn het?

1. Je zit in een gezonde en veilige relatie maar je bent bang voor verbinding en/of intimiteit  
2. Je vindt gevoelens misschien heel eng
3. Je verwacht dat je partner precies de dingen doet die jou alles laten voelen
4. Je hebt onrealistische verwachtingen
5. Investeer jij in je relatie en partner zoals je dat verwacht van je partner?

Ik weet nog zo ontzettend goed dat ik tien jaar geleden twijfelde. En misschien heb je al heel veel filmpjes gezien en misschien is het eerste, in dat geval. Welkom! Tien jaar geleden twijfelde ik echt intens aan mijn relatie en ik wilde alleen maar dat Arjen, die nu mijn man is, me alleen maar meer liet voelen.

En ik wilde zo graag meer voelen, omdat dat me het gevoel van veiligheid en zekerheid gaf dat deze relatie goed was en dat ik hiervoor mocht gaan en dat ik dan eindelijk kon ontspannen. En ik wilde dat hij dat zou doen.

En ik was ook gewoon echt een beetje boos op hem vaak dat dat niet lukte, dat hij net niet de goede dingen zei, dat hij net niet de goede dingen deed. Ik had echt een soort plaatje in mijn hoofd en zo een beeld van wat die moest doen.

En dat deed hij elke keer niet en dat voelde die niet aan. En dat vond ik zo stom. Dat veroordeelde ik echt ook. Ik had minder respect voor hem op een bepaalde manier.

En ik baalde er gewoon echt heel erg van dat ik niet meer voelde en zag dat voor een groot deel als zijn verantwoordelijkheid. Nu weet ik dat dat niet zo is. Dus daar gaan we op in in deze blog. En ik ben echt blij dat je dit lees, want dit kan zoveel frustratie opleveren en ook nog zo lang doorgaan als je niet weet waar het ook aan kan liggen.

Want voor een heel groot deel ligt het misschien ook wel aan jezelf. Dus laten we er gewoon meteen induiken.

 

Reden #1 waarom je niet zo veel voelt: je zit in een gezonde en veilige relatie maar je bent bang voor verbinding en/of intimiteit  

De eerste reden waarom je niet zo veel voelt is omdat je in een gezonde en veilige relatie zit, maar je bang bent voor verbinding en of intimiteit. OK, dat is misschien meteen al een hu hoezo? Hier ga ik even wat dieper op in.

Als jij hebt gemerkt in het verleden bijvoorbeeld dat je in relaties waar je hard moest werken voor bevestiging, waar heel erg met ups en downs ging, waarbij je partner ook best wel kritisch kon zijn of je kon afwijzen en je bang was voor die afwijzing. Dan is de kans groot dat je best wel intense gevoelens had en het kan zijn dat je je huidige relatie daarmee vergelijkt van:

"oké, die relatie was niet gezond, maar ik wil wel die gevoelens in deze relatie".

Maar er is een reden waarom dat niet zo is, waarom je die gevoelens nu niet hebt. Als je in een ongezonde relatie zit en je bent bang voor verbinding en voor echte intimiteit, heb je in een ongezonde relatie (daarmee bedoel ik dus een relatie waar er heel veel van die highs en lows zijn en je echt moet werken voor liefde), heb jij op een bepaalde manier de controle over wanneer er verbinding is, wanneer er intimiteit is. Want jij moet daarvoor werken. Als jij er niet voor werkt, dan is die er niet.

Dus jij moet ervoor werken om die ander naar je toe te halen. En soms doe je het door seks. Soms doe je dat door te pleasen en alles te doen voor die ander, om die ander maar open te krijgen en in verbinding te krijgen.

En dan kan het dus zijn dat je denkt van "ja, maar ik wil dat dus wel en kan dat wel". Maar in dat soort relaties heb jij de controle, want jij bepaalt wanneer de verbinding er is, wanneer de intimiteit er is, namelijk op een moment dat je werkt. En dat voelt heel fijn voor je angstbrein, dat deel van jouw dat je probeert te beschermen.

In een gezonde relatie staat jouw partner waarschijnlijk veel meer open en niet 100 procent van de tijd, dat hoeft ook helemaal niet, maar die gaat voor je, die is daar. Die is all-in en die wil heel graag die verbinding met je en dichterbij komen.

Als je dat dan heel eng vindt, dan heeft je angstbrein het gevoel dat hij geen controle heeft. Wat je dan gaat doen, is die ander wegduwen en een van de redenen hoe je dat doet, is door niks te voelen. Als jij bang bent voor verbinding, als jij bang bent voor intimiteit en dat kan verschillende redenen hebben, dan is verlangen niet echt een heel logisch iets om te doen volgens je angstbrein.

Je gaat niet verlangen naar iets waar dreiging zit, waar gevaar zit en het gevaar kan bijvoorbeeld zijn, dus de angst die eronder zit kan bijvoorbeeld zijn, dat je wordt afgewezen of dat je partner als die dichterbij komt ergens achter komt, waardoor die zijn beeld van jou of haar beeld van jou verandert. Dus dan ben je eigenlijk bang dat dat je "uitgevonden" wordt. Dat is geen woord, het zit in het Engels in mijn hoofd, maar dat je partner ergens achter komt waar die nu nog niet achter is, waardoor die je alsnog gaat afwijzen.

Het kan zijn dat je bang bent voor verlating, dat dat eronder zit. En ik kan me zo goed voorstellen dat je denkt:

"ja, maar ik ben niet echt bang voor verlating", ik zeg het in veel meer filmpjes. Maar dat is ook echt een heel groot ding.
"Ik ben niet bang voor verlating. Het zou ergens wel als een opluchting voelen, omdat ik zo twijfelde. Ik weet helemaal niet of ik mijn partner leuk vindt of niet".

Dat is precies waarom je twijfelt.

Dat is precies waarom er geen gevoel is, waarom je dat afsluit. Omdat je bang bent dat het misschien wel fout gaat. Er is dus een mogelijkheid, een potentie om veel verbinding te hebben, veel intimiteit te hebben. En als je dat eng vindt, als je het nooit hebt geleerd ook om dat op een gezonde manier te hebben en nooit hebt geleerd dat dat veilig is, dan is dat één grote, dreigende donkere wolk van het onbekende. En dat is iets waar je angstbrein echt niet lekker op gaat.

Je angstbrein wilt dat niet. Die wilt niet het onbekende, die wilt niet het risico van afwijzing, wilt niet een risico van pijn. Die wilt ook niet het risico van pijn, bijvoorbeeld dat je partner overlijdt op het moment dat jij helemaal open en in verbinding staat. Dus die wil je alleen maar beschermen. Je angstbrein is nooit bezig met jou gelukkig maken en fijne gevoelens zijn natuurlijk fijn, dus daar zou je gelukkiger van worden. Je angstbrein is echt alleen maar bezig met jou beschermen.

Dus dat is echt de eerste reden dat je je gevoel gewoon afsluit. En dat doe je niet bewust. En je sluit je gevoel af omdat je bang bent om die ander te dichtbij te laten komen.

 

Reden #2 waarom je niet zo veel voelt: je vindt gevoelens misschien heel eng 

De tweede reden die hier heel veel mee te maken heeft, is je vindt gevoelens misschien wel gewoon heel eng. Ik had toen totaal niet door maar als ik nu terugkijk. Is het zo duidelijk dat ik heel graag meer wilde voelen. Maar zo bang was voor mijn gevoel.

Ik was zo bang om gevoelens überhaupt toe te staan, naar boven te laten komen. Want zo voelde het dan. Misschien vond het voor jou ook zo dat het van onder naar boven als een soort golf komt. En ik ik elke keer als dat gebeurde, dan ging ik het onderdrukken en wegdrukken. Ik wilde een paar dingen voelen, zoals liefde en geluk en verliefdheid, maar ook niet te veel. En het moest op een bepaalde manier. Dat is niet hoe je gevoelens werken die zeggen dan: "ok, dan doen we maar gewoon niks. Dan zijn we er maar gewoon niet". Natuurlijk, gevoelens praten op die manier.

Gevoelens zijn een package deal. Dus jij kunt niet bepalen:

"ik wil liefde voelen en ik wil verliefdheid voelen. En daar wil ik zo'n portie van, niet meer, niet minder. En de rest wil ik niet voelen".

Dat is niet hoe het werkt. Jouw lichaam is een soort van koker voor gevoelens en dat zijn alle gevoelens.

Dus op het moment dat je verdriet onderdrukt, woede onderdrukt, frustratie onderdrukt, angst onderdrukt of probeert te onderdrukken want dat lukt heel vaak niet. Dan onder druk je ook alle mooie, fijne gevoelens.

En als je me dit toen had verteld, ik denk dat ik een mini paniekaanval had gekregen omdat ik zo bang was voor die gevoelens. En dit is niet iets wat je zelf hebt besloten dat die gevoelens gevaarlijk zijn. Dit is absoluut 100 duizend procent iets wat je meekrijgt uit je jeugd.

Het kan zijn dat je ouders echt afkeurend waren naar gevoel toe, naar verdriet of naar woede. Het kan ook zijn dat ze zelf gewoon heel ongemakkelijk van werden en er niet mee om konden gaan. De generatie van onze ouders heeft ook niet geleerd om met emoties om te gaan en dat leidt er echt toe dat je bang bent voor emoties. Dat jij bang bent voor gevoelens omdat je waarschijnlijk de ervaring hebt dat toen jij klein was en grote emoties en grote gevoelens had, je ouders dat afkeurde, je afwijzen misschien zelfs fysiek weggingen om jezelf te laten dealen met die veel te grote emoties.

Zonder nou echt heel diep psychologisch hier op in te gaan, het is niet gek dat jij bang bent voor je emoties en voor je gevoelens. En dan is het dus ook niet gek dat je het allemaal onderdrukt en dat je het allemaal niet toestaat. Dus dat heeft niets met je relatie te maken. En het is zelfs zo dat in een relatie waarbij de potentie is voor heel veel liefde, echt een grootse overweldigende liefde, je juist daar dus heel bang voor bent. En juist dat onderdrukt omdat je angstbrein weet van "veel voelen is eng. En veel voelen is gevaarlijk. Veel voelen, dan word ik misschien verlaten. Dus ik mag niet veel voelen".

En ik merk nu echt heel erg met Arjen dat ik, en dat blijft misschien ook nog wel doorgaan, hoe meer ik mijn gevoel toe sta, hoe meer liefde ik voor hem kan voelen. En dat is zo overweldigend op sommige momenten dat ik daar gewoon bij aanwezig moet blijven van: "oké niet onderdrukken. Dat is veilig. Dat is oké".

Vaak nu minder of bijna niet meer. Maar heel lang kwam echt nog zo'n angst van: "maar wat nou als hij weggaat, als hij overlijdt? Wat nou als ik hem kwijt raak?". Meteen was er ook die angst erbij. Maar het is dus echt een kwestie van steeds meer je gevoelens toe durven te staan en aankunnen dat je grootse gevoelens hebt. En dat gebeurt soms juist in relaties, waar die grootse gevoelens een mogelijkheid zijn, onderdruk je juist alleen maar extra hard. Ik hoop dat dit duidelijk is.

 

Reden #3 waarom je niet zo veel voelt: je verwacht dat je partner precies de dingen doet die jou alles laten voelen 

De derde is, ik had echt een soort van mind set zonder dat ik me daar bewust van was, dat ik maar achterover leunde en verwachtte dat Arjen magischer wijs zou aanvoelen wat ik nodig had, waar ik behoefte aan had en dat hij dat dus voor mij zou regelen. En dat is niet wat een relatie is. Dat is zo niet wat een relatie is.

Je kunt niet verwachten dat jij maar gewoon achterover kunt  leunen en dat jouw partner precies de dingen doet die jou gelukkig maken of die al heel veel gevoelens laten voelen.

Jouw partner is niet hier voor jou entertainment. Jouw partner is niet hier om een soort toneelstukje op te voeren zodat jij meer voelt. En dit is echt, ik denk dat dit voor mij best wel heftig was om te horen op een bepaald moment, op een bepaalde manier, omdat ik niet doorhad dat ik dat deed. Maar eigenlijk was het wel zo. Het was alsof ik gewoon achterover, de armen over elkaar:

"Nou laat maar eens wat zien. Laat maar eens wat zien en laat mij maar meer voelen. Bewijs maar aan me dat dat dit echt is".

En dat is niet slecht. Dat is niet iets gemeens, voordat je nu denkt van: "ik ben een heel slecht persoon dat ik dat doe". Je doet dat uit angst. Je doet dat uit een enorme behoefte aan veiligheid. Maar het is niet hoe het werkt en het werkt dus ook niet. En dat maakt het alleen maar meer frustrerend.

Wat daaruit volgt is als jij een omgeving creëert waarin je veel perfectie verwacht van je partner, dus dat die precies jouw aanvoelt, precies weet wat jij moet doen en jij daar ook veel feedback op geeft, wat eigenlijk kritiek is, dan kun je niet verwachten dat jouw partner zich vrij voelt om dichterbij te komen, om de intimiteit op te zoeken, om te spelen. Want dat sla je dood met kritiek en feedback. En iemand niet accepteren.

En ook hierbij, dit doe je niet bewust, maar dit is precies waarom je dat doet.

Als je nu denkt van:

"Shit ja, misschien klopt dat wel een omgeving creëren van kritiek en en feedback en perfectie van hem verwachten. En is het inderdaad logisch dat mijn partner dat niet echt, daar zich niet echt heel erg vrij in voelt".

Dit is precies waarom je dat doet om hem of haar op afstand te houden. Dus het heeft een reden. Je doet het niet bewust. Je bent geen slecht persoon. Het heeft wel een reden. En jij bent de enige die daar een keuze in kan maken.

Je kan eindeloos hopen en verwachten dat je partner jou aanvoelt en dingen doet om jou gelukkig te maken. Maar jij bent uiteindelijk de enige die hier verantwoordelijkheid voor kan nemen en die dat anders kan maken. En dat is ook meteen de.

 

Reden #4 waarom je niet zo veel voelt: onrealistische verwachtingen

De vierde reden, als jij onrealistische verwachtingen hebt over wat een relatie is en over wat jouw partner wel en niet voor jou moet doen, dan leidt dat tot teleurstellingen.

Verwachtingen leiden vrijwel altijd tot teleurstellingen. En als je een paar keer teleurgesteld bent, dan ga je jezelf beschermen tegen nog meer teleurstellingen. En dan ga je dus je gevoel afsluiten. Want je wil niet weer teleurgesteld worden omdat je daar waarschijnlijk ook verhalen omheen creëert of hangt, je angstbrein doet wat van:

"als hij dit niet doet, dan houdt hij niet van me. Als zij niet dit voor me overheeft, dan houdt zij niet van me".

En die verhalen zijn eigenlijk nooit waar.

Heel erg een eigen interpretatie, heel erg een eigen projectie van wat wij eigenlijk willen ontvangen. Onze behoefte. Terwijl we onze eigen behoefte heel vaak niet eens doorhebben. We weten niet eens precies waarom we dingen willen. Waarom heb jij deze verwachtingen? Wat wil je daar precies uit krijgen? En hoe minder we in staat zijn om onze eigen behoefte te voelen en te vervullen, hoe meer we dat verwachten van onze partner. En dat is zo niet eerlijk, omdat dan dus ook heel vaak we eigenlijk niet eens weten wat we precies willen en waar we precies behoefte aan hebben.

Het kan zijn dat je behoefte hebt juist om alleen te zijn. Het kan zijn dat je gewoon overprikkelt bent en hoe hoe moet jouw partner dat voor jou gaan voelen?

Ten eerste is dat echt een niet goed werkend systeem. Want als je dat elke keer aan je partner overlaat, stel dat je een volgende relatie zou krijgen, dan moet je dat weer van je partner verwachten. En jij bent de enige constante in jouw leven en jij zal de rest van je leven met jezelf moeten leven.

Dus wordt heel erg goed in het luisteren naar je eigen behoefte, in het onderscheiden van je eigen behoeften en het vervullen van je eigen behoeften. Daarmee zeg ik niet dat je honderd procent alleen maar je eigen behoeften moet vervullen en nooit iets mag willen van een partner. Maar vaak is deze balans echt heel erg zoek op het moment dat je heel graag meer wil voelen. En dat je heel veel verwachtingen hebt van je partner en daar dus heel vaak in teleurgesteld wordt. Dus dat was de vierde: onrealistische verwachtingen zorgen voor teleurstelling en dat zorgt ervoor dat je je gaat beschermen en daardoor dus heel weinig gaat voelen.

 

Reden #5 waarom je niet zo veel voelt: investeer jij in je relatie en partner zoals je dat verwacht van je partner? 

En de zesde is investeer jij op dezelfde manier in je relatie en je partner zoals jij dat verwacht van je partner? Laat jij je partner de dingen voelen die hij of zij wil voelen? Doe jij daar wat voor? Leer jij over de liefdestalen van je partner en pas je die ook echt toe op dagelijkse basis? De kans is heel erg groot dat dat antwoord nee is.

Ik weet nog zo goed dat ik een soort beeld had van Arjen dat hij en een behoefteloos, emotieloos persoon was. Haast een soort ridder ofzo die zelf geen behoefte had, die zelf geen emoties had, die zelf niet echt ergens mee hoefde te delen. En dat was wederom niet. Dit doe je niet omdat je een slecht persoon bent. Dat komt echt uit angst en een soort overleving mechanisme. Ik had gewoon geen ruimte voor zijn behoefte en voor zijn emoties en ik was op omdat ik zelf zo het gevoel had dat er niet aan mijn behoefte werd voldaan.

En daarmee kom je dus echt in een soort van gevaarlijke dynamiek, waarbij je heel veel wil van je partner, maar zelf heel weinig investeert. En zoals met alles in het leven is het dat wat je erin stopt, krijg je eruit, dus dat is zeker, zeker in je relatie ook zo.

Ik weet ook nog wel dat er een soort van beeld was van mij van: "ja, maar hij moet eerst dit laten zien en dan ga ik meer open zijn en hem meer geven". En ik denk dat daar ook een angst onder zat van:

"stel nou dat ik hier heel veel aan investeer en ik krijg er niks voor terug of ik ben nog steeds niet vervuld. Ik voel me nog steeds niet voldaan".

En ik denk dat dat dat op een bepaalde manier realistisch was in de zin of niet gek was omdat ik inderdaad ook het gevoel had dat mijn behoeften nooit vervuld werden en dat mijn behoefte er eigenlijk niet zoveel toe deden en dat ik ten dienste moest staan van anderen, wat heel erg richting codependency gaat, ook weer een heel ander onderwerp is waar ik misschien ook nog wel een filmpje over op ga nemen een keer.

Maar het kan dus heel goed zijn dat je gewoon op bent, dat je moe bent, dat je eindelijk een keer het gevoel wil hebben dat iemand helemaal voor jou zorgt. En dat is legitiem. Dat verlangen is legitiem. Het vervelende is alleen dat je partner het waarschijnlijk echt wel probeert, maar niet kan. Zeker niet als jij niet weet wat jouw behoeften zijn. Dus zorg voor jezelf.

Zorg dat jij je eigen behoeften gaat zien. Ga het herkennen, ga het kunnen vervullen, ga het communiceren naar je partner, want dit is wat een relatie is. Een relatie is niet magische wijze, elkaar aanvoelen en ervoor zorgen dat de ander gelukkig is. Ik weet dat dat het beeld is wat we meekrijgen vanuit de media. En het is zo fout. Het leidt namelijk zo niet tot een gelukkige relatie. Ik heb honderd stellen geïnterviewd die langer dan veertig jaar gelukkig getrouwd zijn voor mijn eerste boek en dat veranderde zo enorm mijn beeld van hoe een gelukkige relatie eruitziet en wat er normaal is in een relatie.

Dus wat veel belangrijker is, is een relatie is figuring stuff out together. Je doet het samen. Jullie zijn dit samen aan het doen. Het is een avontuur van jullie allebei en in dit avontuur wat een leven lang duurt, wat dus niet nu perfect hoeft te zijn of zelfs kan zijn, zal je jezelf steeds beter moeten gaan begrijpen en dat communiceren met je partner en daar samen uitkomen van:

"Hoe kunnen we hiermee omgaan? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat mijn behoefte zo veel mogelijk worden vervuld? Jouw behoefte zo veel mogelijk worden vervuld? En hoe kunnen we samen die relatie creëren die we graag willen?".

In plaats van perfectie nu te verwachten, in plaats van te verwachten dat je partner jou aanvoelt en jou gelukkig maakt, zorg dat jij gelukkig wordt en dat kan ook echt in deze relatie. Je hoeft er niet uit te maken om jezelf te gaan vinden.

Het is juist in een relatie dat je de hele tijd een spiegel voorgehouden krijgt, waardoor je dus ook jezelf steeds beter zal leren kennen. En het gaat er heel erg om dat jullie samen maar dus ook voor jezelf, een veilige, een fijne ruimte creëert. Een veilige, fijne ruimte creëren dus bijvoorbeeld als je partner thuiskomt, aan het einde van de dag is thuiskomen dan een fijn gevoel. Een veilige haven.

En ik moet hierbij meteen zeggen dit is iets waar je misschien wel de rest van je leven echt op moet blijven letten. Want heel lang heb ik al deze dingen toegepast op de dingen die ik leerde van de stellen. En nu hebben we een jaar geleden een baby gekregen en na die tijd schoot ik weer in overleving en voelde ik me zo overweldigd en deed ik al deze dingen niet en verwachtte ik weer heel veel van Arjen. Dus het was voor mij ook echt weer een moment dat ik moest om switchen naar: "Nee, dit is niet hoe het werkt. Dit is niet hoe je een gelukkige relatie creëert. Waar ik zelf ook gelukkig van wordt".

Dus het is echt investeren. Het is focussen op de positieve dingen. Het is zorgen dat jij ook veilig voelt voor je partner. En dat is verantwoordelijkheid nemen. Dat is niet leuk. Het is soms ook echt gewoon niet eerlijk, want je bent moe en je bent kapot. En misschien heb je wel heel veel te dealen met met trauma en pijn wat naar boven komt.

En nog steeds moet je echt verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gevoel en voor je eigen emoties en voor het wel of niet afreageren op je partner. Het is moeilijk, maar je kan het. Je kan het absoluut en dat is de weg naar meer gaan voelen. Het zorgen voor jezelf, verantwoordelijkheid nemen en investeren in relatie, op de manier die je op dit moment kan en waar je op dit moment ruimte voor hebt. Maar weet in ieder geval dat als je dat niet lukt, dat het niet gek is dat je niet veel voelt.

Dat voelen gaat komen en dat gaat meer komen dan je nu kunt voorstellen. Het gaat rijker zijn en grootser zijn dan je je nu kunt voorstellen, of dat je nu aankan. En niet voelen heeft dus niks te maken met je relatie, hoeft niks te maken te hebben met je relatie en met je partner. Het heeft heel veel te maken met onszelf, onze trauma's, onze angsten, ons onderdrukken van gevoel. Dus daar is nog zo ontzettend veel in te doen, in te leren, in te groeien, in te ervaren en in te verdiepen. En daar heb je een leven lang voor om daar naar uit te kijken.

Zoals altijd jij bent alle liefde waard. Ook op dit moment, ook als je niet investeert in relatie en daar nu geen geen ruimte voor hebt op dit moment. Je bent nog steeds alle liefde waard.

Precies zoals je nu bent.

Liefs,
Paulien